پیاده راه ها / فرهنگ سازی پیاده روی

خیابان به عنوان یکی از عناصر اصلی فضای شهری محسوب می­شود، آن­جایی که امکان مراوده بین انسان­ها، تفریح، پیاده روی، گذران اوقات فراغت، بازی، خرید، تجمع و تظاهرات، دیدار، نشست، نگاه کردن، دسترسی، تردد، تبلیغات، اطلاع ­رسانی و ... را برای همگان فراهم می ­آورد. مطمئناً عملکرد فضاهای عمومی از جمله خیابان با رشد تکنولوژی حمل و نقل و بر اساس سطح الگوی رفتاری (فرهنگی) عابر پیاده و بر اساس جنسیت و سن (مرد و زن، کودکان، خردسالان، پیر و جوان، سالمندان و ... )، آب و هوا و ... در جوامع مختلف و در طول تاریخ متفاوت بوده و هست (معینی، 1385، 6).

اولین اقدام برای فرهنگ سازی پیاده روی می­ تواند کنترل حضور وسایل نقلیه موتوری در بافت باشد. تقریباً در تمام مطالعات مربوط به بهسازی، نوسازی و بازسازی مراکز کهن شهری، این اقدام صورت پذیرفته و ضمن آن­که تجهیزات لازم به درون بافت برده می­ شود، از معابر مختص عابر پیاده و طراحی شده نیز بهره گرفته می­ شود. جهت اجرای این امر، شرایط بافت ایجاب می نماید که اولویت تخصیص مسیرهای موجود در بافت به عابران پیاده در هماهنگی با ضرورت حضور اتومبیل صورت پذیرد. بنابراین مداخله در مسیرهای شهری می ­تواند به عنوان اولین گام یا گام­ های نهادین در ساماندهی شهر برای نیل به شهر مطلوب به حساب آید.

مسیری که انسانی، پویا و زنده است، سبب رونق حیات اجتماعی می­گردد، هویت­ بخش و خاطره­ ساز است و خود به عنوان یکی از عرصه ­های جمعی، صحنه نمایش شهر است و به عبارتی هم "مقصد" است و هم "معبر" (حبیبی، 1380، 46).

برچسب ها :